Na een lage omweg weer thuis

10-11-2005

Beste trouwe lezers!

Na een lange omweg via 4 landen (2 dagen Armenie, 0,5 dag Georgie, 10 dagen Azerbeidzjan en 6 uur Praag) ben ik weer thuis sinds 25 oktober, waar ik blij verrast werd door het goede weer. Meer dan 20 graden in Nederland in oktober, wie verwacht dat nu? Ik ben hier in Nederland nog in een beetje wazige toestand, omdat ik aan de ene kant het gevoel heb dat de afgelopen drie maanden een lange droom is geweest en aan de andere kant omdat ik in Nederland mijn oude vertrouwde ritme nog niet heb teruggevonden. Dat laatste heeft een duidelijke reden, omdat met het projectteam hard bezig zijn om een geslaagde reeks van presentaties voor te bereiden. Dat is een proces van veel onzekerheden en angst dat we niet genoeg tijd hebben. Ook hebben de teleurstelling moeten verwerken dat van 1 van de deelnemers uit de Kaukasus een Nederlands visum geweigerd is om onduidelijke redenen. Sinds afgelopen zondag zijn de andere Kaukasiers in Nederlanders aangekomen: 1 meisjes uit Armenie, 1 meisje uit Karabach, waar ik 2 maanden mee opgetrokken heb en een jongen uit Azerbeidzjan. Ruzanna uit Karabach logeert nu voor een maand bij mijn ouders. Dat is erg leuk, maar levert veel regeldingen op (o.a fiets, radio, telefoon). Ik ben nu gastheer in plaats van gast, de rollen zijn omgedraaid en ik doe mijn best om de veelzijdigheid van Nederland zo goed mogelijk te laten zien. In Den Haag hebben we Alex en Maxima al gespot dus we hebben ook al een snifje royalty gezien.

Om jullie even bij te praten over de afgelopen tijd: Ik ben 12 oktober vertrokken uit Karabach en sindsdien heb ik genoeg meegemaakt om 5 weblogs te vullen, maar vooral heel veel tijd heb doorgebracht in minibusjes, taxi’s en vliegtuigen, bij elkaar opgeteld zo’n twee dagen. Mijn afscheid uit Karabach kwam voor mezelf sneller dan verwacht en werd gevierd met echte Armeense khorovats. Ik was anderhalve dag in Yerevan in Armenie, waarbij ik de laatste Armeense souvenirs heb ingekocht en en passant een live concert heb meegemaakt van de Armenian Navy Band, een mix van jazz en Armeense folkloremuziek. Hierna een halve dag Tbilisi in Georgie en gelijk door naar Aerbeidzjan waar ik Ganja, Sheki en Baku bezocht heb. Voor het project heb ik onder andere gesprekken gehad met een belangenorganisatie voor oorlogsveteranen van de Karabachoorlog, politieke analisten, mensen van het Nationale en Internationale Rode Kruis en kandidaten voor de parlementsverkiezingen van 6 november. Daarnaast heb ik ook toeristische dingen gedaan, waarbij naar mijn mening theedrinken en waterpijproken in een Perzische caravanserai uit de 18e eeuw het hoogtepunt was. Een absoluut oosterse ervaring in een uithoek van Europa.

Azeri’s zijn naar mijn mening gewoon beschaafde mensen die streven naar een veilige leefomgeving en een goede opleiding voor hun kinderen. Wat mij wel duidelijk werd: alle Azeri’s zijn het erover eens Karabach Azerbeidzjaans is en dat dit gebied weer onder controle van Azerbeidjzan moet komen. Of dit met een nieuwe oorlog moet gebeuren trekken echter heel veel mensen in twijfel, want wie zorgt er voor hun gezin als zij sneuvelen? Van de nationale regering wordt geen enkele steun verwacht, sterker nog: misschien is de regeringsclan , die op grote schaal mensenrechten schendt, een grotere vijand voor de Azeri-burgers dan de Armenen.

Dit was de laatste weblog van mijn reis. De komende maand zit ik echter nog in Kaukasus sferen met het neerzetten van een geslaagde informatietoernee als doel. Heb je interesse om een van de bijeenkomsten bij te wonen: mail me of kijk even op de website www.ikv.nl
Ik vond het heel leuk dat zo veel mensen mijn verhaaltjes hebben gelezen en zo enigszins een indruk hebben gekregen van een in Nederlandse ogen heel bijzondere omgeving. Bedankt voor de aandacht!


Hadjogh, sagol, de mazzel!
Hein