Armenen ontmoeten Azeri's
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Hein
16 September 2005 | Armenië, Jerevan
Stepanakert 15-9-2005
Hallo allemaal,
Na een aantal omzwervingen ben ik weer thuis bij mijn Karabachse moeder Raja. Het voelt goed om weer in het dorpse Stepanakert te zijn na 2 weken luidruchtig Jerevan. Ik was hier voor het laatst op 21 augustus en ik merk dat we verderop in het seizoen zijn. De knalrode granaatappels worden geoogst, de abrikozen zijn verdwenen uit de stalletjes en sommige bomen beginnen al te verkleuren.
Afgelopen 2 weken zijn weer bijzonder geweest, omdat ik tussen 30 augustus en 14 september in het gezelschap van de andere Nederlanders Liesbeth, Paul en Rachel heb verkeerd. We hebben samen Yerevan verkend en ze zijn nu ook met mij in Karabach. Het is erg leuk om weer Nederlands te kunnen praten, maar tegelijkertijd ook intensief om constant met elkaar op te trekken. We hebben elkaar goed leren kennen. Gelukkig zijn er ook anderen waarmee we kunnen omgaan:we hebben al veel leuke, enthousiaste Armenen en Azeri’s ontmoet hier in Armenië en Karabach. Ontmoetingen met de Azeri’s waren heel bijzonder, omdat wij ze ontmoet hebben in Armenië, wat onder normale omstandigheden onmogelijk is. Dat was bij de trust-building meeting tussen Armeense en Azeri-jongeren in Tsakhgadzor georganiseerd door het HCA kantoor in Yerevan.
In Tsakhgadzor, het enige skioord van Armenië met een permanente skilift heb ik de week na 3 september doorgebracht in een skihotel zonder internet, wat ook gebruikt wordt voor conferenties. In deze plaats, waar het behoorlijk koud was, bereiden Armeense en ook Russische topsporters zich voor op wedstrijden. Een soort Papendal dus. Lekker om de frisse buitenlucht weer te ruiken zonder uitlaatgassen (Lada’s kunnen echt enorm stinken). Voor de gelegenheid had ik in Yerevan een trui gekocht, omdat ik die in mijn optimisme niet naar Yerevan had meegenomen. Yerevan was op 21 augustus immers nog een bakoven. Ik heb het echt koud gehad.
De meeting was echt bijzonder. Niet door het programma, maar door de deelnemers. De meerderheid van de ongeveer 25 jongeren waren Armeens en er waren er namelijk 4 uit Azerbeidzjan gekomen. Om het en ander een meer internationaal karakter te geven waren ook wij, de Nederlanders uitgenodigd samen met 2 Georgiërs. Voor veel Armenen was het de eerste keer dat zij een Azeri in levende lijve konden ontmoeten, dat was ook de voornaamste reden dat zij wilden komen. De Azeri’s werden wel constant gevolgd door 2 mannen van de Armeense veiligheidsdienst, zij hadden slechts beperkte bewegingruimte en moesten steeds om toestemming vragen om ergens heen te gaan. Heel raar, want zo gevaarlijk waren ze absoluut niet. Het was zogenaamd nodig om hun eigen veiligheid te garanderen, maar tegelijkertijd om de Armenen te beschermen. Maar was dit in ieder geval beter dan in Azerbeidzjan, waar het sinds 2000 absoluut onmogelijk is voor Armenen om daar te komen. Het is namelijk zo dat contacten tussen beide samenlevingen met name door Azerbeidzjan totaal onmogelijk gemaakt worden om het vijandbeeld van de agressieve Armenen in stand te houden. Dit is nl. een belangrijke machtsbasis van de Azeri-regering.
Het was fantastisch te zien hoe de eerste contacten tot stand kwamen. Eén Armeense jongen, de enige Kotsjarian supporter die ik ben tegengekomen in Armenië (Kotsjarian is de autoritaire en zeer onpopulaire president van Armenië), was tot de tanden toe bewapend met boeken om het debat met de Azeri’s over het Nagorno-Karabachconflict aan te gaan. Fascinerend en tegelijkertijd grotesk was het gevecht over de geschiedenis van beide landen en het conflict. Ik geloof niet dat wij Nederlanders in discussies met Duitsers over de oorlog ooit teruggegaan zijn tot de klassieke Romeinse en Griekse schrijvers om ons gelijk te halen. Eén ding werd in ieder geval duidelijk: Azeri’s en Armenen houden er totaal verschillende versies op na van de geschiedenis. Gedurende de week konden we onze blauwhelmen gelukkig in de koffer houden, de sfeer was top: zeer ontspannen in een raar mengelmoesje van Engels en Russisch. Eigenlijk een hele normale week, zoals een schoolkamp, maar om politieke redenen absoluut bijzonder. Eén quote van een Armeense deelnemers: “Ik had absoluut niet verwacht dat ik zo rustig en zonder agressie met een Azeri zou kunnen praten tijdens mijn eerste ontmoeting. Ik kijk hier met goede herinneringen op terug en heb e-mailcontact met Armenen en Azeri’s. Ik kijk er naar uit om in Baku met onze Azeri-vrieden te toasten met Armeense cognac.
Het volgende bericht zal snel volgen, ik beloof het!
Hallo allemaal,
Na een aantal omzwervingen ben ik weer thuis bij mijn Karabachse moeder Raja. Het voelt goed om weer in het dorpse Stepanakert te zijn na 2 weken luidruchtig Jerevan. Ik was hier voor het laatst op 21 augustus en ik merk dat we verderop in het seizoen zijn. De knalrode granaatappels worden geoogst, de abrikozen zijn verdwenen uit de stalletjes en sommige bomen beginnen al te verkleuren.
Afgelopen 2 weken zijn weer bijzonder geweest, omdat ik tussen 30 augustus en 14 september in het gezelschap van de andere Nederlanders Liesbeth, Paul en Rachel heb verkeerd. We hebben samen Yerevan verkend en ze zijn nu ook met mij in Karabach. Het is erg leuk om weer Nederlands te kunnen praten, maar tegelijkertijd ook intensief om constant met elkaar op te trekken. We hebben elkaar goed leren kennen. Gelukkig zijn er ook anderen waarmee we kunnen omgaan:we hebben al veel leuke, enthousiaste Armenen en Azeri’s ontmoet hier in Armenië en Karabach. Ontmoetingen met de Azeri’s waren heel bijzonder, omdat wij ze ontmoet hebben in Armenië, wat onder normale omstandigheden onmogelijk is. Dat was bij de trust-building meeting tussen Armeense en Azeri-jongeren in Tsakhgadzor georganiseerd door het HCA kantoor in Yerevan.
In Tsakhgadzor, het enige skioord van Armenië met een permanente skilift heb ik de week na 3 september doorgebracht in een skihotel zonder internet, wat ook gebruikt wordt voor conferenties. In deze plaats, waar het behoorlijk koud was, bereiden Armeense en ook Russische topsporters zich voor op wedstrijden. Een soort Papendal dus. Lekker om de frisse buitenlucht weer te ruiken zonder uitlaatgassen (Lada’s kunnen echt enorm stinken). Voor de gelegenheid had ik in Yerevan een trui gekocht, omdat ik die in mijn optimisme niet naar Yerevan had meegenomen. Yerevan was op 21 augustus immers nog een bakoven. Ik heb het echt koud gehad.
De meeting was echt bijzonder. Niet door het programma, maar door de deelnemers. De meerderheid van de ongeveer 25 jongeren waren Armeens en er waren er namelijk 4 uit Azerbeidzjan gekomen. Om het en ander een meer internationaal karakter te geven waren ook wij, de Nederlanders uitgenodigd samen met 2 Georgiërs. Voor veel Armenen was het de eerste keer dat zij een Azeri in levende lijve konden ontmoeten, dat was ook de voornaamste reden dat zij wilden komen. De Azeri’s werden wel constant gevolgd door 2 mannen van de Armeense veiligheidsdienst, zij hadden slechts beperkte bewegingruimte en moesten steeds om toestemming vragen om ergens heen te gaan. Heel raar, want zo gevaarlijk waren ze absoluut niet. Het was zogenaamd nodig om hun eigen veiligheid te garanderen, maar tegelijkertijd om de Armenen te beschermen. Maar was dit in ieder geval beter dan in Azerbeidzjan, waar het sinds 2000 absoluut onmogelijk is voor Armenen om daar te komen. Het is namelijk zo dat contacten tussen beide samenlevingen met name door Azerbeidzjan totaal onmogelijk gemaakt worden om het vijandbeeld van de agressieve Armenen in stand te houden. Dit is nl. een belangrijke machtsbasis van de Azeri-regering.
Het was fantastisch te zien hoe de eerste contacten tot stand kwamen. Eén Armeense jongen, de enige Kotsjarian supporter die ik ben tegengekomen in Armenië (Kotsjarian is de autoritaire en zeer onpopulaire president van Armenië), was tot de tanden toe bewapend met boeken om het debat met de Azeri’s over het Nagorno-Karabachconflict aan te gaan. Fascinerend en tegelijkertijd grotesk was het gevecht over de geschiedenis van beide landen en het conflict. Ik geloof niet dat wij Nederlanders in discussies met Duitsers over de oorlog ooit teruggegaan zijn tot de klassieke Romeinse en Griekse schrijvers om ons gelijk te halen. Eén ding werd in ieder geval duidelijk: Azeri’s en Armenen houden er totaal verschillende versies op na van de geschiedenis. Gedurende de week konden we onze blauwhelmen gelukkig in de koffer houden, de sfeer was top: zeer ontspannen in een raar mengelmoesje van Engels en Russisch. Eigenlijk een hele normale week, zoals een schoolkamp, maar om politieke redenen absoluut bijzonder. Eén quote van een Armeense deelnemers: “Ik had absoluut niet verwacht dat ik zo rustig en zonder agressie met een Azeri zou kunnen praten tijdens mijn eerste ontmoeting. Ik kijk hier met goede herinneringen op terug en heb e-mailcontact met Armenen en Azeri’s. Ik kijk er naar uit om in Baku met onze Azeri-vrieden te toasten met Armeense cognac.
Het volgende bericht zal snel volgen, ik beloof het!
-
16 September 2005 - 08:53
Hanneke Hoogendoorn:
dat was weer een leke weergaven van het één en ander ja maakt wat mee het is niet te geloven zo ver van huis en zo gemakkelijk in het contact hier is het ook koud geworden het regent zo nu en dan heel hard vandaag (vrijdag de 16e) we op voor morgenavond de bloemencorso in Voorthuizen; je map ligt dank zij mij nu op alfabeth en Esther doet een poging het straat repetoir uit het hoofd te leren want dat boekje donderd er steeds af is zo lekker handig he okee succes in de volgende ontmoetingen en gang van zaken groet hug hanneke -
16 September 2005 - 11:19
Myrthe:
Hein, ik geloof niet dat de relatie tussen Nederland en Duitsland op zo'n gespannen voet staat als die tussen Armenie en Azerbaijan. Bij mijn weten is er tussen ons en onze oosterburen geen sprake van een (slapend) conflict! ;-)
Kan me voorstellen dat het een bijzondere en interessante ontmoeting was, zowel voor de Azeri's en Armeniers als voor jullie - de buitenstaanders. -
16 September 2005 - 20:14
Myrthe:
Ik was vanavond met twee andere Nederlanders op stap die een half jaar in Jerevan wonen en toen kwamen we Liesbeth en Paul tegen, jouw "Azerische" collega's. Ik moest jammergenoeg vrijwel meteen al weg, maar Sanne en Marieke hebben wel nog met ze gepraat.
We zaten eerst een tijdje tegen elkaar aan te staren, voordat Liesbeth ons vroeg of wij niet toevallig ook Nederlanders waren. Ja dus. Wij hadden al zwaar het vermoeden dat tegenover ons twee Nederlanders zaten, en blijkbaar hadden zij hetzelfde vermoeden. Dat bleek dus te kloppen! -
17 September 2005 - 16:04
Hedy:
wat een prachtige / indrukwekkende verhalen, hein! tot wanneer ben je daar?
X, Hedy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
