Watermanagement
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Hein
14 Augustus 2005 | Azerbeidjan, Stepanakert
Ik ben nu een week in Stepanakert en ik ben al aardig ingeburgerd. Elke dag verzorgt Raja -mijn tijdelijke moeder- mijn ontbijt en mijn avondeten. En dan kom ik gelijk op een lastig punt: werkelijk iedereen, dus ook Raja schijnt te denken dat ik veel te mager ben en dat ik veel moet eten. En ik dacht ik toch aardig kon eten. Ik kreeg twee eieren voor ontbijt, 5 knakworsten, een halve pot honing en als je een kopje thee drinkt krijgt niet op z’n Hollands 1 koekje aangeboden, maar een compleet mandje gevuld met alle soorten koekjes. En o wee, als je er maar 1 neemt. Gelukkig begint mijn Russisch zich aardig te ontwikkelen, dus ik kan nu zeggen dat het echt genoeg is, dat mijn buik op ontploffen staat. (Ik-genoeg-dank u)
Stepanakert, vernoemd naar de Armeense communist Stepan Shaumian, leider van de Baku commune aan het begin van de vorige eeuw, heeftveel te bieden, maar sommige dingen ook totaal niet. Met name de watervoorziening is niet wat ik gewend bent. Er komt nl. slechts 2 uur per 2 dagen water uit de kraan. Iedereen laat dus eerst de badkuip volstromen als voorraad en daarna emmers en andere bakken en teilen. Is er dan nog steeds water, dan kan er gedoucht worden. In het begin leek mij dit erg beholpen, maar alles went. Douchen doe ik nu met een grote teil warm water waar ik met een plastic steelpannetje het water over mij heen giet. In ieder geval hetzelfde gevoel als een douche. Ook het tandenpoetsen gaat dus zonder stromend water, maar met een steelpannetje. De elektriciteit is verder OK en ook de Internetverbinding is redelijk snel. En dat laatste mede dankzij Karabakh Telecom: “Always at reach!”.
Stepanakert heeft twee gezichten, 1 van een grote stad en de andere van een provinciaal dorp. Aan de ene kant zijn er officiële ministeries en woont ook de president van de (niet-erkende) Nargorno-Karababk Republic er, aan de andere kant schijnt werkelijk iedereen elkaar te kennen en iedereen is overal of kennis of familie van. Dat laatste heeft zeker z’n voordelen, want de criminaliteit is er laag. Hoewel er van de 160.000 inwoners van Karabach er 20.000 in het leger zitten komt het gebied totaal niet over als een gemilitariseerde zone en zeker niet als een bedreiging voor de Europese veiligheid. De inwoners zijn weliswaar etnisch Armeens, maar willen het liefst hun zelfstandige republiek behouden. Armenen in Armenië zijn toch anders en Karabach is toch mooier, het eten is er beter, de grond vruchtbaarder de mensen eerlijker, en zo voort je kent het wel… In het centrale parkje is er ’s avonds volop vertier: een klein reuzenrad, botsauto’s, een zweefmolen samen met gezellige terrasjes, soms met live muziek soms met een grote videowall waar ze clips van MTV Russia tonen. Op dat moment denk je echt in een paradijsje te zijn beland.
Inmiddels is mijn komst niet onopgemerkt gebleven. Ik sta inmiddels al in de lokale krant DEMO, een krant van de oppositie. Ook ben ik al op de nationale TV geweest met mijn kop. Artsakh TV stelt echter niet veel voor, hetzelfde kaliber als Omroep Amersfoort. Er was bij de NGO waar ik stage loop een discussieavond n.a.v. van een Azerbeidjaanse zwarte komedie “All for the best” die noch op de Armeense noch op de Azeri TV vertoond mocht worden. Ach, het was alemaal in het Russisch, ook de discussie, dus heb veel niet begrepen.
Opvallend vind ik hoeveel Russisch hier gesproken wordt als dagelijkse omgangstaal naast het Armeens (en dan het Karabach dialect dat behoorlijk afwijkt van ABA (algemeen beschaafd Armeens).
Mijn conclusie tot nu toe; het is hier goed uit te houden, zlefs het weer is wat kouder geworden, zo tussen de 25 en 30 en dat is goed uit te houden.
Mzzl
Stepanakert, vernoemd naar de Armeense communist Stepan Shaumian, leider van de Baku commune aan het begin van de vorige eeuw, heeftveel te bieden, maar sommige dingen ook totaal niet. Met name de watervoorziening is niet wat ik gewend bent. Er komt nl. slechts 2 uur per 2 dagen water uit de kraan. Iedereen laat dus eerst de badkuip volstromen als voorraad en daarna emmers en andere bakken en teilen. Is er dan nog steeds water, dan kan er gedoucht worden. In het begin leek mij dit erg beholpen, maar alles went. Douchen doe ik nu met een grote teil warm water waar ik met een plastic steelpannetje het water over mij heen giet. In ieder geval hetzelfde gevoel als een douche. Ook het tandenpoetsen gaat dus zonder stromend water, maar met een steelpannetje. De elektriciteit is verder OK en ook de Internetverbinding is redelijk snel. En dat laatste mede dankzij Karabakh Telecom: “Always at reach!”.
Stepanakert heeft twee gezichten, 1 van een grote stad en de andere van een provinciaal dorp. Aan de ene kant zijn er officiële ministeries en woont ook de president van de (niet-erkende) Nargorno-Karababk Republic er, aan de andere kant schijnt werkelijk iedereen elkaar te kennen en iedereen is overal of kennis of familie van. Dat laatste heeft zeker z’n voordelen, want de criminaliteit is er laag. Hoewel er van de 160.000 inwoners van Karabach er 20.000 in het leger zitten komt het gebied totaal niet over als een gemilitariseerde zone en zeker niet als een bedreiging voor de Europese veiligheid. De inwoners zijn weliswaar etnisch Armeens, maar willen het liefst hun zelfstandige republiek behouden. Armenen in Armenië zijn toch anders en Karabach is toch mooier, het eten is er beter, de grond vruchtbaarder de mensen eerlijker, en zo voort je kent het wel… In het centrale parkje is er ’s avonds volop vertier: een klein reuzenrad, botsauto’s, een zweefmolen samen met gezellige terrasjes, soms met live muziek soms met een grote videowall waar ze clips van MTV Russia tonen. Op dat moment denk je echt in een paradijsje te zijn beland.
Inmiddels is mijn komst niet onopgemerkt gebleven. Ik sta inmiddels al in de lokale krant DEMO, een krant van de oppositie. Ook ben ik al op de nationale TV geweest met mijn kop. Artsakh TV stelt echter niet veel voor, hetzelfde kaliber als Omroep Amersfoort. Er was bij de NGO waar ik stage loop een discussieavond n.a.v. van een Azerbeidjaanse zwarte komedie “All for the best” die noch op de Armeense noch op de Azeri TV vertoond mocht worden. Ach, het was alemaal in het Russisch, ook de discussie, dus heb veel niet begrepen.
Opvallend vind ik hoeveel Russisch hier gesproken wordt als dagelijkse omgangstaal naast het Armeens (en dan het Karabach dialect dat behoorlijk afwijkt van ABA (algemeen beschaafd Armeens).
Mijn conclusie tot nu toe; het is hier goed uit te houden, zlefs het weer is wat kouder geworden, zo tussen de 25 en 30 en dat is goed uit te houden.
Mzzl
-
16 Augustus 2005 - 14:48
Arie Van Der Wiel:
Typisch Hein die vermaakt zich overal en krijgt alles voor elkaar.
Succes daar. -
16 Augustus 2005 - 18:17
Marco:
Nou niet per ongeluk in dat bad duiken...
Misschien een carriere als anchorman bij KNN (karabach news network?)
Ben benieuwd hoe je Russisch is bij terugkomst. -
17 Augustus 2005 - 12:44
Hanneke:
ziet er goed uit zelfs in Frankrijk maak je mee dat het licht uit valt maat succes tot de volgende mail -
21 Augustus 2005 - 15:59
Ezzie:
He heintje!
Blij te horen dat je zelfs daar je draai gevonden hebt! Lin en ik zijn heel solidair geweest met je hoor! In frankrijk was het ook warm, geen electriciteit en geen warm water. Alleen zijn wij blij dat we na 10 dagen weer thuis zijn. Heel veel succes met je media carriere!! Dikke kus Esther -
22 Augustus 2005 - 14:40
Annie:
Tollie!
Mocht dat nou toch niks worden met het water en het pannetje, dan noemen we je toch gewoon Stinkie als je terug komt?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
