Vier het leven!
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Hein
23 Augustus 2005 | Armenië, Jerevan
Yerevan, 23 augustsus.
Het is een rare en intensieve week geweest. Sinds zondag zit ik in Yerevan, hoofdstad van Armenie voor o.a verlenging van mijn visum. Mijn vertrek uit het provinciale Stepanakert was er een vasn gemengde gevoelens, omdat ik inmiddels aardig ingeburgerd begon te raden in mijn stadje, maar aan de andere kant is het wer erg prettig om in een stadf met alle faciliteiten volgens Nederlandse eisen.
Zoals gezegd een rare week. Woensdag ben ik met Karen naar de spookstad aghdam geweest. Een azeri stad die vroeger 100.000 inwoners , maar die nu op 50 gelukszoekers op compleet verwoest en verlaten is. De stad ligt buiten het officiele gebied van NK in de bezette gebieden, volgens de Armeniers "bevrijde gebieden". Het is een soort niemandsland tussen Nk en Azerbeidzjan, waar normaal alleen militairen mogen komen. Het was erg triest. Verwoesting overal om je heen, vernielde tanks, overal wilde begroeiing. Dit is dus wat oorlog doet.
Het was een intriest gevoel, maar tegelijkertijd was de rust verrassend vreedzaam. In de verlaten moskee (het enige gebouw van de stad wat niet kapotgeschoten is in de oorlog rusten koeien in de schaduw. Heilige koeien dus die herkauwen tussen muren met koranteksten en
Armeense grafitti (Ashot is een homo!, Varten was hier), Vreemd...
Twee dagen later hoorde van de dood van Armida, een lid van het HCA kantoor waar ik nu verblijf. En dan word je stil... Zij was een van de meest actieve leden van het kantoor, goed in het betrekken van de jeugd, het verzoeningsproject Gele Tulpen tussen Armeniers en Azeri's. Zij is gestorven na complicaties na een operatie na 25 dagen coma. De frustaties van mijn collega's over de slechte staat van de Karabachse gezondheidzorg en de corrupte incompetente artsen waren begrijpelijk. Zij lag thuis opgebaard in een kist, waarvan het deksel rechtop bij de ingang van de flat stond voor iedereen zichtbaar. Tranen en nog eens tranen. Je voelt verdriet over iemand die je nooit gekend hebt. Waarom gaan altijd diegenen met een groot hart het eerste dood?
Op zaterdag heb ik Stepanakert verder verkend. Ook heb ik de begraafplaats bezocht, waar de gesneuvelde soldaten uit de oorlog liggen. Grote zerken met afbeeldigen van jonge mannen en ook vrouwen in legeruniform en geweer. Broers, vaders en zonen. Geboortedata: 1972, 1974, 1976. Mijn leeftijdsgenoten. En al ruim 10 jaar onder de zoden. De gezichten kijken je aan en even wou ik dat ik een feestje mocht vieren met deze gasten om op de waarde van het leven te toosten. Maar ach, dat is slechts mijn inbeeldingsvermogen.
Dus mensen: vier het leven!!! Geluk is niet vanzelfsprekend.
Proost, Armida: goede reis!
Hein
Het is een rare en intensieve week geweest. Sinds zondag zit ik in Yerevan, hoofdstad van Armenie voor o.a verlenging van mijn visum. Mijn vertrek uit het provinciale Stepanakert was er een vasn gemengde gevoelens, omdat ik inmiddels aardig ingeburgerd begon te raden in mijn stadje, maar aan de andere kant is het wer erg prettig om in een stadf met alle faciliteiten volgens Nederlandse eisen.
Zoals gezegd een rare week. Woensdag ben ik met Karen naar de spookstad aghdam geweest. Een azeri stad die vroeger 100.000 inwoners , maar die nu op 50 gelukszoekers op compleet verwoest en verlaten is. De stad ligt buiten het officiele gebied van NK in de bezette gebieden, volgens de Armeniers "bevrijde gebieden". Het is een soort niemandsland tussen Nk en Azerbeidzjan, waar normaal alleen militairen mogen komen. Het was erg triest. Verwoesting overal om je heen, vernielde tanks, overal wilde begroeiing. Dit is dus wat oorlog doet.
Het was een intriest gevoel, maar tegelijkertijd was de rust verrassend vreedzaam. In de verlaten moskee (het enige gebouw van de stad wat niet kapotgeschoten is in de oorlog rusten koeien in de schaduw. Heilige koeien dus die herkauwen tussen muren met koranteksten en
Armeense grafitti (Ashot is een homo!, Varten was hier), Vreemd...
Twee dagen later hoorde van de dood van Armida, een lid van het HCA kantoor waar ik nu verblijf. En dan word je stil... Zij was een van de meest actieve leden van het kantoor, goed in het betrekken van de jeugd, het verzoeningsproject Gele Tulpen tussen Armeniers en Azeri's. Zij is gestorven na complicaties na een operatie na 25 dagen coma. De frustaties van mijn collega's over de slechte staat van de Karabachse gezondheidzorg en de corrupte incompetente artsen waren begrijpelijk. Zij lag thuis opgebaard in een kist, waarvan het deksel rechtop bij de ingang van de flat stond voor iedereen zichtbaar. Tranen en nog eens tranen. Je voelt verdriet over iemand die je nooit gekend hebt. Waarom gaan altijd diegenen met een groot hart het eerste dood?
Op zaterdag heb ik Stepanakert verder verkend. Ook heb ik de begraafplaats bezocht, waar de gesneuvelde soldaten uit de oorlog liggen. Grote zerken met afbeeldigen van jonge mannen en ook vrouwen in legeruniform en geweer. Broers, vaders en zonen. Geboortedata: 1972, 1974, 1976. Mijn leeftijdsgenoten. En al ruim 10 jaar onder de zoden. De gezichten kijken je aan en even wou ik dat ik een feestje mocht vieren met deze gasten om op de waarde van het leven te toosten. Maar ach, dat is slechts mijn inbeeldingsvermogen.
Dus mensen: vier het leven!!! Geluk is niet vanzelfsprekend.
Proost, Armida: goede reis!
Hein
-
24 Augustus 2005 - 09:56
Ezzie:
om stil van te worden.... verder valt er niets te zeggen lijkt me.... -
24 Augustus 2005 - 15:29
Hanneke:
pluk de dag
je stukje van de 23e gelezen vier het leven is een goede kreet je maakt dus heel veel mee eet andere dingen dan hier merk je veel van de afkeer van de oorlog en wat doen de mensen daar voor werk waar halen ze het geld vandaan om te leven hoor van je groeten. -
24 Augustus 2005 - 18:54
Casper:
Klinkt als een aantal heftige ervaringen. Leven is zo geregeld hier eigenlijk, als je er zo over nadenkt... zal confronterend zijn om het anders te zien. -
27 Augustus 2005 - 14:43
Myrthe:
Via een persbericht over je interview met DEMO, googlen en de IKV-site hier terechtgekomen. Blijk je dezelfde studie te doen als ik...Zij het dat ik 5 jaar geleden ben afgestudeerd.
Ik woon sinds vorig jaar in Jerevan na vijf jaar tussen Armenie en Nederland heen en weer gereisd te hebben. Hoewel ik jammergenoeg nog nooit in Kharabagh geweest ben, herken ik veel in je verhalen! Blijf schrijven, ik ben erg benieuwd naar je avonturen in het Karabagh-se de komende tijd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
